🔻”… جایگاهِ حقیقیِ قدرت در ایران نه در تهران، که در مدرسهٔ اسلامیای به نامِ «مدرسهٔ فیضیه» در شهرِ مقدسِ قم است. آنجا آیتالله خمینی، رِدا بر تن، که اکنون ۷۹ سال دارد، پیوسته پذیرای سیلی از دیدارکنندگان است؛ از کارگزارانِ دولت گرفته تا دهقانانِ تنگدست که در طلبِ دعای خیر و اعانتِ او میآیند. با این همه، خمینی در حقیقت انقلابِ ایران را خلق نکرد؛ این انقلاب بود که او را آفرید. این، جمعبندیِ جیمز بل، خبرنگار ارشد، است که نخستینبار در سالِ ۱۹۵۱ برای نشریهٔ تایم دربارهٔ سیاستِ ایران گزارش نوشت. بل، که فراخدامنه در اروپا و خاورمیانه سفر کرده، نزدیک به دو ماه را صرفِ جستوجوی پیشینهای کمابیش ناشناخته از آن عارفِ دورافتاده و سالخورده کرد که گویی سالِ گذشته از هیچ پدیدار شد تا شاه را براندازد و کشورش را به جمهوریِ اسلامی بدل کند. گزارشِ بل:
🔻 «وقتی از دوستی خانوادگی خواستند که ماهیتِ اصلیِ آیتالله خمینی را تعریف کند، او صحنهٔ غرق شدنِ دخترِ نوزادِ خمینی را در قم، حدود ۳۵ سال پیش، به یاد آورد. همسرِ خمینی از فرطِ یأس موی از سر میکند. چون آن دوست رسید، آن عالِمِ ریشدار آرام بر بالینِ پیکرِ کوچکترینِ شش فرزندش دعا میخوانْد. دوستِ امروز میگوید: «در چهرهاش ننگریستم جز آنکه هیچ نشانهای از پریشانی ندیدم. میدانستم این کودک را بسیار دوست میدارد؛ بااینحال هیچ احساس، هیچ اندوه، هیچ هیجانی از خود بروز نداد.» پس از اندکی، خمینی به آرامی گفت: «خدا این کودک را به من داد و اکنون او را باز ستانده است.» سپس نماز و دعا را از سر گرفت. دوست چنین به یاد میآورد: «او نه اندوه و نه آشفتگیای را تجربه کرد، زیرا باور دارد که خدا همیشه در کنارِ اوست.»
📚بخشی از گزارش مجلهی TIME، ۱۶ ژانویه ۱۹۷۹ (دیماه ۱۳۵۸)؛
